Aziz ve kıymetli okurlar, değerli istif sektörü paydaşları Merhaba
Kış günlerinden bahara doğru yaklaşırken ülke olarak yaşadığımız deprem felaketinin yaralarını sarmaya çalışmaktayız. Bir düşünür ‘‘Kahverengi dallardan pembe çiçekler açtığına göre ümitsizliğe gerek yok’’ demiş. Ne de güzel söylemiş. Geçen akşam müşteri toplantısı erken bitti. Eve erken dönünce bahçeye doğru geçmek istedim. Ve henüz bir kaç yaşındaki küçük kırmızı erik ağacı o pespembe enfes çiçekleriyle bana merhaba dedi. İnanın içim ferahladı, dünya bir an pespembe oldu. Teşekkür ettim kendisine ‘‘iyi ki varsın’’ dedim.
Yardım ve yardımlaşmaya gelince…
Çok açık ve belirgin bir durum ki hala yaramız çok derin. Sürekli pansuman, ilgi, alaka bekliyor. Belli ki iyileşmemiz biraz zaman alacak. Geçen sayıda da değinmiştim. Depremin ilk anından itibaren istif ve iş makinalarımız gayet başarılı bir sınav verdiler. Derhal reaksiyon vererek aksiyon alan tüm sektör paydaşlarımıza bir kez daha şükranlarımızı arz ediyorum.
Güney Amerikalı Gazeteci – Yazar Eduardo Galeano’nun güzel bir sözü var. ‘‘Hayırseverlik dikeydir, aşağılar. Dayanışma yataydır, yardım eder.’’ Ne kadar doğru bir söz.
Kim ne derse desin ülke olarak fikir – görüş ayırt etmeksizin çok güzel bir dayanışma örneği sergiledik. Peki aramızda beş para etmez eşyalarını bir çuvala doldurup gönderen ve böylece ‘‘hayırseverlik’’ pozları takınanlar olmadı mı? Oldu. Olumlu işleri görmezden gelip, bir kenarda olanı izlerken olumsuzlukları insanların gözüne gözüne sokanlar olmadı mı? Oldu. Üzerinde taşıdığı üniformanın şerefini yerlerde sürükleyen, görevinin hakkını vermek bir yana köstek olanlar olmadı mı? Oldu.
İnsanlar yardım çığlıkları atarken enkazlar da değerli eşya arayan olmadı mı? Oldu. İnsanların dünyası başına yıkılmışken, televizyon, süs eşyası yağmalayanlar olmadı mı? Oldu. Bu gibi durumlar için örnekleri çoğaltmak mümkün. Ancak her ne olursa olsun dayanışmanın, yardımlaşmanın birbirinden kıymetli örneklerini de sergiledik millet olarak.
Sahayı terk etmeyen ilk andan itibaren çalışmalarını sürdüren, bölgede yara sarmak adına her türlü fedakarlığı sergileyen Hatice Dilruba hanımefendi gibi güzel insanlar hepimizin yüreğine su serpti. Güven verdi.
Burada, bu vesile ile size Hatice Dilruba hanımefendi’ den bahsetmek isterim.
O, genç kızken sadece ve sadece hayır için mahallesinde ki kendisine bakamayan ihtiyarların evini temizleyip evine döndüğünde ‘‘eve bitlenip geliyorsun’’ diye kafasında hamam tası kırılan kadın.
O, ayakları kesildiği için kendi işini göremediği ve hacetini odada ki kovalara yapan ihtiyar amcayı evine götürüp banyosunu, temizliğini yapıp, giydirip evinin en güzel yerinde misafir ederken o ihtiyar amcanın yüksek tahsilli çocukları tarafından ‘‘babamızı kaçırdı’’ diye nezarete atılan kadın.
O, doktorların yaşamaz dediği, anne ve babasının terk ettiği bir bebeği 11 defa ameliyat ettirip hayata döndürdükten sonra onu evlat edinen ve topluma bugün şiir okuyan, pırıl pırıl bir genç kazandıran kadın.
O, uyuşturucu müptelası, ailesi ve toplum tarafından sokağa atılmış gençleri alıp rehabilite etmek üzere ‘‘İnsanlık köyünü’’ kuran ve oradaki uygulamalarla büyük başarı sağlayan, bir çok genci topluma kazandıran kadın.
O, kurmuş olduğu modern pırıl pırıl bir yaşam merkezi olan Dilruba Evleri Yardımlaşma Derneği, Huzurevi ve Yaşlı Bakım Merkezi ile Bursa’nın en güzel tepelerinden birinde kimi kimsesi olmayan yaralı gönüllere yuva sıcaklığı sunan bir gönül insanı.
O, sığınma evlerinden ‘‘süren doldu’’ denilerek gönderilen bebekli – kimsesiz kadınların umudu ve daha neler, neler. Emin olun ben sadece ucundan kıyısından bahsedebildim. Zira Hatice Dilruba’yı anlatmak hiç kolay değil.
İşte o kadın, depremin sabahı kamyonetine yükleyebildiği kadar malzeme yükleyip Hatay Kırıkhan’da bir yer kurup sabah akşam garip guraba, depremzedeye yemek dağıtıyor. Ve kalıcı bir şeyler yapmak için çareler araştırıyor. Allah böyle güzel insanların sayısını arttırsın.
Yorumlar kapalı.